Blauwdruk

Blauwdruk. Presentatie van jonge Amersfoortse kunstenaars, meestal op een bijzondere plek. Dit keer in een fietswinkel. Bij de ingang werd me gevraagd of ik voor de fietsen of voor de kunst kwam. En als je voor de kunst kwam moest je betalen. Heel grappig. Het had dit keer iets heel gezelligs. Niet erg pretentieus, iedereen was met liefde bezig geweest. Toen ik alles had bekeken en net weer wegging kwam Ron binnen die me een biertje aanbood. Daarna raakte ik in gesprek met een jonge kunstenaar die een intrigerend enorm boek maakte waarin doorschijnende beprinte bladzijden iets vertelden over een verlangen naar wat of wie ooit was. In mijn ogen kon het gaan over een overleden iemand, tweeelingzus, die de nu levende, de maker, niet meer kon bereiken. Iemand of iets, werd gemist, was onbereikbaar geworden. Haar uitleg was toch wat anders, maar dat is het mooie aan goed werk: er zit altijd meer in dan de kunstenaar kan vertellen! We spraken over de rol die dingen van vroeger, uit de kindertijd, nog kunnen spelen in latere jaren. Ik vertelde over Doorn, het logeren op de Sterkenburgerlaan 2, een vrij korte periode die me mijn leven bijbleef. Net googlede ik even en al is het nu heel anders, toch maakt het huis nog steeds indruk.