Eind vorige eeuw, heerlijk om zo te beginnen, woonde ik bijna tien jaar in Haarlem. Een behoorlijk groot huis, met beneden een winkelruimte. Ooit was daar een herenkapper gevestigd, er was een langwerpig meubel overgebleven waar twee knipstoelen voor hadden gestaan ergens in het eerste deel van de twintigste eeuw. De stoelen waren weg, het meubel met in totaal 20 kleine laatjes had als bovenblad een 2,5 cm dik marmeren blad. Het meubel met het marmeren blad verhuisde ik mee naar Amersfoort, ik herinner me niets van het vervoer. Ik knapte het een beetje op, krabde de oude roodbruine verf eraf en verniste het hout opnieuw. Dat gebeurde ruim 20 jaar geleden. Nu ben ik bezig de vloer die ik destijds bedekt heb met multiplex platen opnieuw te schilderen, het was hoog tijd, het kale hout was hier en daar zichtbaar. Dus moest het meubel 70 cm opschuiven om weer een baanbreed van 122 cm te kunnen schilderen. Maar ik was vergeten, dat ik twintig jaar ouder ben dan de vorige keer dat ik het marmeren blad er af moest tillen. Het ging maar net goed al heeft een punt van het blad een deuk in het zachte vloerhout gedrukt, en bijna werd ik verpletterd, ik kon de steen niet meer tillen. De plaat staat nu tegen de muur, en ik weet nu al dat ik een speciale strategie moet verzinnen om het blad er weer op te krijgen na het schilderen van de vloer. Iets wat ik ’s nachts om vier uur in mijn bed als een kwellend probleem in gedachten ga oplossen. Hulp? Nee, onzin, dat moet alleen best lukken.
